Islam (w/om-poddanie si? woli Boga, zbawienie, arab.), czyli mahometa — nizm, jest jedng z wielkich religii monoteistycznych, ktorej zalozycielem byl Mahomet w poczqtkach VII w. n. e. Glowne zalozenia doktryny islamu sg zawarte w Koranie І tradycji. Wedlug doktryny islamu zawartej w Koranie seksualnosc jest akceptowana jako naturalna sfera egzystencji czlowieka, a przede wszystkim m? zczyzny, dostarczajgca mu rozkoszy, ktora nie przeszkadza w osi^gni? ciu zbawienia w raju. Rownoczesnie zostala uznana poligamia. Badacze Korami widz^ w tym wplyw osobistego zycia tworcy religii na jej seksualny etos.
Juz w czasie przedislamskim Arabowie przywiqzywali йпщ wag? do witalnosci І seksualnosci. Takze w islamie zostaly zachowane te wlasnie radosci zycia. Wiemego nawet po smierci czeka bogate zycie erotyczne w raju. Przeciez prorok Mahomet obiecal wspanialy raj dla wiernych, w ktorym panujq nieustanna rozkosz і radosc. Koran jest pod tym wzgl? dem dla wiernych wielkq. ksi? g^ obietnicy nieskonczonej rozkoszy. Islam cechuje si? afirmacj^t seksualnosci і akceptacjsj poligamii. Wszelkie rozkosze erotyczne sq w nim dozwolone na ziemi і w raju. Dopuszcza si? przy tym swobodne „wyzywanie si?” m? zczyzn, natomiast ogranicza si? pozycie seksualne kobiet; na tej podstawie zbudowano system poligamii.
Prawo islamskie cechowalo si? tym, ze w odniesieniu do dewiacji seksualnych (sodomia, pederastia, kazirodztwo) przewidywalo jedynie kar? chlosty, Za te same przewinienia w Starym Testamencie grozily surowe kary, wlgcznie z karq smierci.
 |
 |
Natomiast pot? pial Koran — podobnie jak Story і Nowy Testament — masturbacj? І rozbicie malzenstwa przez innego cziowieka. W odniesieniu do rodzaju І sposobow, w jakich maj^ si? odbywac stosunki plciowe, w Koranie nie wymienia si? zadnych przepisow, pozostawiajgc w. tym wzgl? dzie wyznawcom wolnt| r? k?. Jest w nim natomiast duzo przepisow higienicznych, ktore maj^ na ceiu zabezpieczenie zycia seksualnego; zaleca si? czystosc osobist^ oraz zabrania uzywania napojow upajajtp — cych.
W literaturze arabskiej spotyka si? wiele liryki miiosnej, erotycznej poezji і literatury о charakterze seksualnym. Pocz^wszy od poetyclcich wynurzen Imruikais („Pustynny Don Juan”), az do iicznych dziel cz? sciowo pouczajqcych, cz? sciowo zabawiaj^cych, cz? sciowo sprosnych. Typowym przykiadem jest Tysiqc і jedna noc (Ksigga tysiqca і jednej nocy). Jest to dzieio przedstawiajqce erotyk? muzulmahskg. Jest ono zwierciadiem kultury muzulmanskiej, a zarazem jej swi? U| ksi? gq. Bez ograniczen morainych (w uj? ciu kultury chrzescijansktej), l? kliwosci і tabu religijne — go, z niewyczerpanq nami? tnosti$ doszlo tu do charakterystycznego dla islamu stopienia si? w nierozerwalnq jednosc zycia і erotyki, przy czym poj? cie wstydu erotycznego jest calkowicie inne niz w kulturze chrzescijanskiej; inna jest tez moralnosc і obyczajowosc, о czym swiadczy m. in. historia haremow.
Represywnosc prawa islamskiego odnosila si? tylko do seksualnosci kobiet. Kobiety nie mogly miec doswiadczen seksualnych ani przed malzenstwem, ani poza malzenstwem. Jednakze kara za przekroczenie zakazu ulegla zlagodzeniu, a ponadto nalezalo bezspornie udowodnic kobiecie win?. Mahomet obnizyl kar? smierci
|
|
stosowan^ za cudzoiostwo kobiety do kary chlosty poprzez 80 uderzen kijem. Natomiast dla wszelkich sposobow zaspokojenia seksuainego (oralne, analne і in.) podane sfj. uzasadnienia usprawiedliwiaj^ce je. A wi? c zaden muzulmanin nie і powinien si? czuc grzeszny lub winny z powodu szczegolnych upodoban. Nie 5. powinien tez bac si?, ze z ich powodu nie uzyska zbawienia w raju. Sam prorok Mahomet praktykowal stosunek przedluzony, a raczej wstrzymywany (coitus reservatus). Przez zatrzymanie nasienia mial on osiggngc duzq si}? zyciowq і duchowEg ;
Uprawianie wszelkich kontaktow erotycznych (na podlozu milosci і bez niej) bez poczucia winy і i? ku jest powaznym czynnikiem w sferze zycia erotycznego > muzulmanow. S^dzq. oni, ze ich religia, popychajqca wiernych do wspanialych J przezyc erotycznych, jest najbardziej ludzka і najbardziej prawdziwa ze wszystkich religii, Chrzescijanie, wedlug nich, se| uwodzicielami, ktorzy nie majq. zadnego poj? cia о zyciu erotycznym і dlatego nieszcz? sliwi. Nigdy nie doznajj| pelnej ; rozkoszy „opalania si? w sloricu”, poniewaz dr? czy ich poczucie winy. Wedlug Ї mahometan czlowiek moze zalowac wszystkiego, ale nie tego, со zrobil dobrego dla f innego czlowieka — w zyciu erotycznym і poza nim. ij;
Awicenna. Najlepszy wglqd w poziom medycyny arabskiej mozna uzys — kac poprzez zapoznanie si? z dziaialnosciq. Ibn Sina (Awicenna, 980-Ї037), urodzonego w Bucharze, a dziaiaj^cego w Bagdadzie. Byl to filozof і lekarz arabski, ktory w dziele nosz^cym w lacinskim wydanin tytui Canon medicinae opisal anatomi? narz^dow plciowych, sposob powstawania nasienia, mechanizm powsta — wania erekcji pr^cia, korzysci і szkodliwosci spoikowania, przyczyny zaburzen potencji seksualne). Udzielal rad dietetycznych oraz poda! lekarstwa na wycieki z cewki moczowej, polucje, niedomogi potencji, priapizm, homoseksualizm і herma — frodytyzm. Organiczne і czynnosciowe zaburzenia seksualne wyjasnial za pomocq owczesnych wyobrazen humoralno-fizjologicznych і patoiogicznych z uwzgl? dnie — niem czterech hipokratesowskich zasadniczych sokow ciala (krew, sluz, zoic, czarna zoic), przy wspoldzialanm czterech arystotelesowskich pierwotnych jakosci (zimno, wilgotnosc, gor^co, suchosc) oraz czterech empedoklesowskich elementow (powiet — rze, woda, ogien, ziemia). Pisai, ze sila erekcji pochodzi z serca, uczucie z mozgu, a libido z w^troby і nerek. Wstrzemi? zHwosc seksuaina wiedzie do napadow histerii. Wpiywy psychiczne, takie jak odraza do partnera, oraz procesy organiczne oddziaiuj^ szkodliwie na przebieg spoikowania і mogq doprowadzic do wytrysku przedwczesnego lub peinej niewydolnosci seksuainej. W celu wzmozenia potencji zalecal stymulatory psychiczne, takie jak lektura seksuainie podniecajqca, wyobraze — nia erotyczne і obserwacja spoikowania ludzi lub zwierzqt. Pisai о nami? tnosciach sprzecznych z naturq (masturbacja, homoseksualizm) oraz о sposobach ich leczenia. Wspomniai, ze podlegaj^ one zakazom prawnym, podobnie jak spolkowanie przerywane, Awicenna obszernie opisal psychiczne і genitalne symptomatyk? w przypadkach biernej pederastii (Leibbrand і Wettley, 1961). Omowil tezdziaianie afrodyzjakow oraz srodkow zw? zajecych pochw? Jub powi? kszajecych prqcie. Jak na owe czasy oraz stan rozwoju nauki Awicenna podal wiele trafnych obserwacji і zaiecen, np. w odniesieniu do stymulacji psychicznej (lektura itp.) wzmagaj^cej podniecenie seksualne, Oprocz „Kanonu medycyny” Awicenna napisal wiele dziei, a m. in. De anima, Al-szefa (,,Ksi? ga uzdrowienia”).