Zasadniczym, chociaz nie jedynym, ukiadem odniesienia decydujacym о rozpoznawaniu dysfunkcji seksuainych jest uklad partnerski. Chodzi przy tym о poziom jego caiosciowego funkejonowania, nie tylko о funkejonowanie w sferze seksuainej. Z tego punktu widzenia wszelkie czynniki wywolujace dysharmoni? w ukiadzie partnerskim nalezy traktowac jako patogenne, niezaleznie od tego, czy zakiocajg one bezposrednio wspoizyeie seksualne (patologia seksualna), […]

Ustalenle granic mi? dzy normg a patologitj. spofeezng nie moze miec miejsca w oderwaniu od caloksztaltu osobowoset. Potrzeba oceny zaburzen seksual­nych na tie caloksztaltu osobowosci czlowieka wiqze si? z koniecznosci wprowadze — nia poj? c rozwoju oraz dojrzalosci. Obydwa te poj? cia odnoszq si? zarowno do sfery seksuainej, jak і do caloksztaltu osobowosci. Z punktu […]

WzgI? dnosc podejscia do zagadnienia normy seksualnej, uwarunkowana spolecznie, wywohije zywq dyskusj? nie tylko nad ustaleniem granicy normy. lecz nawet nad sensem ustalenia takiej granicy. Istnieje bowiem grupa autorow, ktorey sqdzfb ze w zakresie zachowari seksualnych nie mozna ustalac granic normy, poniewaz w ogole nie istnieje w tym zakresie poj? cie czlowieka normalnego; jest to […]

Ponizej przedstawiam szesc istotnych wyznacznifcow, ktore mog3 pomoc klinicyscie w odroznieniu погшу od patologii seksualnej w konkretnym ukladzie partnerskim. Wyznaczniki te stanowi‘3 zmodyfikowan3 przeze mnie wersj? погшу seksualnej wypracowanej — jeszcze za zycia Hansa Giesego — przez Instytut Sek — suologii w Hamburgu. S3 to: 1) roznica plci, 2) dojrzalosc, 3) obustronna akcepta — cja, […]

W zwif|zku z caloksztaltem przemian w zakresie poglqdow, zwyczajow і obyczajow seksualnych, w swiadomosci seksualnej oraz w ustosunkowaniu si? do sfery zycia seksualnego czlowieka, jakie mialy miejsce w ci^gu ostatnich kilkudziesi?- ciu lat w kr? gu kuitury Europy Zachodniej, coraz wyrazniej zarysowuje si? potrzeba okreslenia normy seksualnej na uzytek kliniczny. Jest to zrozumiale, bowiem lekarz […]

W seksuologii і seksiatrii, podobnie jak we wszystkich naukach empirycz — nych і racjonalistycznych, a w tym oczywiscie normatywnych, istnieje koniecznosc opracowania norm, ktore mozliwie scisle wytyczalyby granic? mi? dzy tym, со normalne і zdrowe, a tym, со nienormalne і patologiczne, Okreslenie jakiejkolwiek normy wymaga duzej odpowiedzialnosci, gdyz automatycznie wyznacza si? kryteria odchylen od normy […]

ICsztalcenie lekarzy w zakresie seksuologii (seksiatrow) — w czasie studiow w akademiach medycznych — peine jest luk lub w ogole go brak. Nast? pstwem tego jest male zainteresowanie lekarzy problemami seksualnymi paejentow, ktorych nie rozumieja, a ponadto stan wiedzy seksuologicznej lekarzy jest bliski laikom (Meyenburg, 1973). Zaniedbanie tego wyksztalcenia nie jest przypadkowym przeo — czeniem. […]

Postawa psychiatrii wobec seksualnosci, seksuologii і seksiatrii niewiele si? roznila od postawy medycyny somatycznej. Poj? cie psychopatia sexualis, wpro- wadzone w polowie XIX w., zaciizylo przez wiele lat na podejsciu do zaburzen seksuainych, ktore kwalifikowano do psychopath jeszcze w latach szescdziesi^tych XX w. W pocz^tkach XIX w. wprowadzono takze poj? cie moral insanity na oznaczenie […]

Historia medycyny wskazuje na to, ze istniej^ca w kazdym etapie rozwoju tej nauki medycyna klasyczna przewaznie dose aktywnie przeciwstawiala si? rozwojowi, uznaniu oraz usamodztelmeniu si? nowych jej dyscyplin: chirurgii, ginekologii (przed niespelna 200 laty), psychiatrii (przed ok. 100 laty) і innych, pragn^c zachowac status quo. W przypadku seksuologii і seksiatrii opory te sq dodatkowo wzmocnione […]

Problemy і kontrowersje moraine w rozstrzyganiu zagadnien zwiqzanych z praktykq lekarskq spotyka si? we wszystkich dyscyplinach medycznych. Ich szczegolne nat? zenie, jaskrawosc, a nawet dramatyeznose sq uwarunkowane m. in. tempem rozwoju danej specjalnosci. Szybkie tempo rozwoju specjalnosci medycznej, zwykle pojawiaj{|ce si? okresowo, cz? sto poci^ga za sob$ wiele nowych, skom — plikowanych, nie uj? tych […]