.і. Na biseksualizm wyzszych krqgowcow і ludzi wskazywali juz F. Gegen-
bauer (1876), F.. Waldeyer (1870) і К. Darwin (1893). J. Weismann (1893) і W. Hegar (1894). Pisali oni о utajonej obecnosci przeciwnych cech plciowych / u kazdej plci.
Krafft-Ebing (1974) rozpatrywal biseksualizm u ludzi z punktu widzenia morfologiczno-embriologicznego lub ontogenetyczno-filogenetycznego. Przyjmowal on istnienie biseksualnych osrodkow w korze mozgowej, ktore rozwijajg si? wedlug prawa rozwoju monoseksualnego, tzn. monoseksualny rozwoj nastqpuje jedno — czesnie w korze mozgowej і gruczolach plciowych zarodka. Ewolucja ta moze ulec zaburzeniu poprzez czynniki wrodzone і wtedy rozwinie si? homoseksualizm.
: P. Nacke (1899) przyj^l teori? ewolucyjnq і uwazal, ze istniej^ obustronne
osrodki libido mqskiego і zenskiego. W przebiegu normalnego rozwoju jedna z tych par osrodkow, najczqsciej homoseksualna, zanika. Odrzucil on zarowno teori? ; psychogennq, jak wrodzonosci zboczen plciowych, a zwlaszcza homoseksualizmu, і przyjql teori? ewolucyjnq. B. Saaler (1912) widzial biologiczne podloze homoseksu — nalizmu w przewadze prawej polkuli mozgowej nad lewq. Obydwaj ci autorzy (Nacke
і Saaler) oprocz teorii biseksualizmu przyjmowali jeszcze /lokalizacyjn^ teori?®: kory mozgowej. J. Chevalier (1893) by! rowniez ewolucjonist^ і uwazal, ze zboczeniii sq wynikiem zaburzen w ewolucyjnym roznicowaniu si? plci.
Mniej w sensie anatomiczno-embriologicznego, a bardziej w sensie og61negbf|| psychicznego biseksualizmu wypowiadali si? H. Hossli (1838), D. Bernhardi (1882), , H. Marx (1875) і J. Gley (1884). F. Lydston (1888) і M. Kiernan (1888) bylilg zwolennikami teorii filogenetyczno-embriologicznej. Wychodzili oni z zatozenia, ze. najnizsze zwierz? ta jeszcze do dzisiejszego dnia biseksualne, a monoseksualizm jest wynikiem ewolucji filogenetycznej. Homoseksualizm jest odmian^ powstal^ albo’,1%
w wyniku niepelnego zroznicowania piciowego, albo regresji w roznicowaniu.