Jeden z najwybitniejszych pionierow seksiatrii (1920-1970), filozof, lekarz neurolog і psychiatra niemiecki. Zrobil wiele dla poprawy wspoliycia seksualnego ludzi і dla zwalczania ich zaburzen seksualnych. Sam nie byl w zyciu seksualnym szcz? stiwy. Podczas gdy H. Ellis walczyl przede wszystkim z powszechn^ сїешпоЦ, hipokryzjii і falszywymi pogl^dami w dziedzinie seksualnosci, to Giese powazn^ cz? sc zycia sp? dzil na odparowywaniu atakow ze strony roznych zaklama — nych naukowcow, ktorzy go wysmiewali і pot? piali; mieli mu za zle, ze zajmuje si? sfenj niegodnq, tego, aby interesowala si? під nauka. Jako lekarz і opiniodawca kontynuowal wielkii tradycj? badan seksualnych, ktore zmierzaly do ludzkiej і sprawiedliwej oceny dewiacji seksualnych. Jako naukowiec staral si? zdobycze medycyny powiqzac z wynikami badan nad ludzmi (antropologia), badan zachowan w spoleczenstwie (socjoiogia) oraz z ideami religijnymi і filozoficznymi (Lo Duca, 1969).
Ukonczyl filozofi? і w 1942 r. uzyskai tytul doktora filozofii. Zar? czyl si?
І wkrotce potem zostal powolany do marynarki wojennej. Sp? dzaj^c wide czasu
1І2. Hans Gicsc (1920—1970), jeden z najwybitnicjszych pionie — row seksmtrii
",
w skupisku m^zczyzn, uswiadomil sobie, ze jest homoseksualisttp Zwolniony w 1943 r. z marynarki wojennej z powodu wady serca zerwal zar? czyny і rozpocztd studia medyczne і z zakresu nauk spolecznych. Drug!) prac? doktorskq, z zakresu medycyny, napisa! па temat homoseksualizmu — temat, ktory interesowal go przez cate dalsze zycie. Z pasj^ przyst^pii do odnowy rozwoju wiedzy seksualnej w Republice Federalnej Niemiec, ktora zostafa zahamowana І pot? piona przez nazistow w 1933 r. W 1950 r. we Frankfurcie nad Menem zalozyl towarzystwo naukowe pod nazwq Deutsche Gesellschaft fiir Sexuaiforschung,
W 1955 r. wydal pierwszy podr? cznik pt. Die Sexual і tai den Menschen {przetlumaczony na j? zyk polski і wydany w 1959 r. pt. Seksuologia), w ktorym pisal: „Pop? d plciowy konkretyzuje si? w kontakeie seksualnym. Kontakt seksualny rozszerza si? jednakowoz na tory, ktore stanowi^ baz? wszelkiego mi? dzyludzkiego tworzenia si? kontaktow, odslania ponadto szczegolnie widoezny fundament mi?- dzyludzkiej gotowosci do kontaktowania: uczucie braku і rezonans. Brak dotyezy partnera plciowego, gdyz ja sam (jako przynalezny do odmiennej plci) jestem w swej plciowosci skazany na uzupelnienie. Roznica piciowa mi? dzy tym, со m? skie, a tym, со kobiece, wi^ze si? z gl? boko si? gaj^cymi roznicami w osobowosci, ktore — jak si? zdaje — wymagajq siebie wzajemnie w stosunku poiaryzacyjnym і powoduji) napi? cie mi? dzy plciami”.
W drugim wydaniu tego podr? cznika (w j? zyku polskim wydanym przez PZWL w 1976 r.), Giese pisal: ,,DIa poszczego Inego cierpigcego z powodu swoich potrzeb plciowych czlowieka jest niezwykle wazne wiedziec, czy jest chory czy tez po prostu w jakis nie podlegajj|cy wartosciowaniu sposob odmienny od innych. Nalezy przedez apelowac do jego poczucia odpowiedzialnosci (wo bee siebie samego, spoleczenstwa, partnera) і to w zakresie jego moziiwosci. W odpowiedzialny sposob moze si? bowiem zachowywac tylko czlowiek, ktory patrzy jasno na to, со w jego losie nie moze ulec zmianie і ktory uezy si? lub nauezyl si? wlijczac w sensowny
sposob do bilansu swego zycia to, со jest nie do zniesienia. Horrioseksualizm tak samo nie jest „okolicznosciq usprawiedliwiaj^c^” jak np. indywiduaine poczucie pi? kna, tzn. obraz partnera, ktory wydaje si? godny poz^dania. Ponosi si? odpowiedzialnosc za to, со si? czyni ze swoimi sklonnosciami, jak si? je ksztaltuje. Odnosi si? to do caloksztaltu przezyc piciowych, do ich wszystkich stopni w rownej mierze”.
W 1958 r. Giese wydal ksi^zk? pt. Der homosexuelle Mann in der Well, w ktorej jako pierwszy na swiecie napisal, ze „homoseksualizm nie jest zboczeniem seksuai — nym, lecz stanowi jedynie anomali? wobec normatywnych wymogow ludzkicj egzystencji”. Pisal on rowniez, ze „homoseksualizm jest рі? Ц Achillesa seksuologicz — nych badari naukowych, ktonj otacza si? pieczolowitoscif}, Secz pozostawia nietkni? U|”.
Giese (1954) przyjmowal konstytucyjne і wrodzone podloze homoseksualizmu?
(i w ogole zboczen piciowych), jednak liczyl si? z mozHwosciq uwiedzema przez osoby dorosle jako przyczyn^ sklonnosci homoseksualnych; wymienit on (1958) liczb? 9,9% „uprowadzonych w wieku mlodzienczym”. Stwierdzil przy tym, ze zonaci homoseksualisci bardzo rzadko zglaszajq si? do ieczenia. Zapatrywal si? przy tym sceptycznie na heteroseksualne zwi^zki maizenskie homoseksualnych m? zczyzn * і ostrzegal przed ich pochopnym zawieraniem,
W 1959 r. przyjt|l proponowan^ mu docentur? na Uniwersytecie w Hamburgu і tam przeniosl utworzony przez siebie Ins tytut Badari Seksualnych. Od tego czasu nie znikal z kr? gu zainteresowah publicznej dyskusji. Najcz? sciej przy tym byly to giosy krytyczne, ktore Giese prowokowal swoimi wyst^pieniami і gloszonymi poglq-j dami. W kr? gach naukowcow hamburskich prac? Giesego okreslano jako і n teres о v : wanie si? „swinstwami”. Jednakze mial rowniez swoich stronnikow, W 1965 r. zostal profesorem nadzwyczajnym. Napisal 10 ksiqzek sam, a 5 wspolnie z innymi ‘Щ autorami. • ~
Mimo ze tak skutecznie pracowal nad rozluznieniem kajdan, w jakie zakuta) 1 byla seksualnosc — sam spelnial „staromodne” obowi^zki wiernosci partnerowif |v (August Engert), z ktorym przez dlugie lata wiodl harmonijne zycie prywatne j.
І zamieszkiwal. Partnerstwo to trwalo od 1949 do 1969 r„ przy czym mi? dzy obtf) m? zczyznami istnial — wedlug slow Giesego — „pelny stosunek wiernosci”. Po» |l: smierci partnera Giese pochowal go w grobie obok swego ojca. Urna z prochami; Giesego zostaia ziozona mi? dzy grobem ojca і zmarlego przyjaciela. in
Giese nawi^zal (po smierci partnera) stosunek z mlodym 24-letnim m? zczyznq;i | Zwiqzek ten nie byl harmonijny І przyczynia! si? do wielu zgryzot profesora^
О milosci mowil Giese: „Milosc jest wyjqtkowym stanem psychosomatycznym? }; ktory zaslepia czlowieka і ukazuje innq. istot? jako ogromnie pozqdan^; rozczarowa-g nie przychodzi pozniej”, Щ}.
W 1965 r. Giese rozesial 2000 ankiet, aby zbadac zycie seksualne studentow:] Wywolalo to wielkq krytyk?, gdyz spoleczenstwo nie bylo przygotowane do tego* typu badari. Przyczynilo to wiele zmartwieri Giesemu oraz spowodowalo jegO{,v przygn? bienie. Ataki na niego і szkalowanie go w prasie byly tak wielkie, zer>; przyplacil to depresj^. Na poczqtku 1970 r, Giese zmarl w okolicznosciach nie! .g wyjasnionych. • ‘!•