Dla rozwoju emocjonalno-seksualnego nie mniej wazna od czynnikow natury biologicznej jest rola czynnikow srodowiskowych. Wszelkie srodowiskowe czynniki natury fizycznej mogq sprzyjac prawidlowemu rozwojowi emocjonalno — — seksualnemu lub tez wypaczac go poprzez urazy fizyczne czy choroby. Jakiekolwiek uszkodzenie chociazby jednego ze wszystkich opisanych wyzej mechanizmow biologicznych, b? dqce nast? pstwem srodowiskowego czynnika natury fizycznej, wydatnie zaburza caloksztalt rozwoju emocjonalno-seksualnego.
Najwi? kszq rol? w rozwoju emocjonalno-seksualnym odgrywajq czynniki natury psychologicznej oraz spoleczno-kulturowej. Wsrod nich zas najwazniejsza jest
potrzeba kontaktu emocjonainego (wi? zi z innymi ludzmi) oraz potrzeba seksualna, a ponadto stopien integracji obu tych potrzeb. Wazny jest tez ich wzajemny stosunek z niektorymi pozostaiymi potrzebami: poznawcz^, sensu zycia oraz fizjologicznymi і dominujqcymi potrzebami indywiduainymi. Naiezyte zaspokojenia tych potrzeb umoziiwia prawidlowy rozwoj osobowosci, a wi? c і prawidlowy rozwoj emocjonab no-seksualny, oraz peln$ samorealizacj? w zyciu dojrzalym.
Zdolnosc do samoregulacji zachowania oraz samorozwoju poprzez wiasn$ aktywnosc tworczq/sprawia, ze cziowiek sam stwarza swojq. wlasn^, niepowtarzalnq osobowosc. Im wi? ksza jest ta aktywnosc, pozwalajaca na wykroczenie poza ramy schematow srodowiskowych, tym wi? cej jest w konkretnej osobowosci czegos nowego, со odroznia jg od innych, і tym bardziej odmienny, nie mieszcz^cy si? w ogolnych schematach, moze by6 tez jej rozwoj emocjonalno-seksualny. Poza tym w rozwoju osobowosci duz% rol? odgrywajq czynniki spoleczno-kulturowe. Cziowiek adaptuje si? do zycia w spoleczenstwie przede wszystkim poprzez uczenie si?. Przyswojenie sobie nawykow kukurowych staje si? jak gdyby cz? scig natury czlowieka, diatego tez ogromng rol? w rozwoju emocjonalno-seksoalnym oraz w rozwoju calej osobowosci odgrywaja wszelkie stosunki і wi? zi mi? dzyludzkie.