Gregorio Maranon у Posadiilo (1887-1960) by! hiszpariskim lekarzcm і iiteratem, pionierem endokrynologii і seksuologii. Byl profesorem і kierownikiem katedry endokrynologii w stworzonym przez siebie Instytucie Patologii Medycznej w Madrycie. Byl takze czlonkiem Hiszpanskiej Akademii Nauk. Duze zasiugi polozyl w badaniach hormonow plciowych; uzyskal za me nagrod? Martinez de Molina przyznawan£| przez Akademi? Madryckq (nagrod? t? przed nim uzyskal tyiko Ramon у Cajal, pozniejszy laureat Nagrody Nobla).
Nalezal do czolowych znawcow homoseksualizmu. Ustalil ogolne prawo, ze kazda istota jest dwuplciowa. Jego zasadnicza teza opiera si? na progresywnym roznicowaniu plci odpowiednio do dojrzalosci rozwojowej gatunku od hermafrody — tyzmu do gonochoryzmu. Zgodnie z tym m? zczyzna pragnie coraz bardziej slawac si? m? zczyzn^, a kobietq fwspolczesne zm? zczenie kobietv jest pr/vpadkowe. spowodowane tym, ze jej rozwoj seksualny ulegl zakloceniu poprzez wplywy spoleczne). Pod wplywem hormonow jedna z plci staje si? dommujgca, jednakze bcz I mozliwosci calkowitego usuni? cia pozostalej. Maranon na podstawie dlugotrwafych badan klinicznych sgdztl, ze plec m? ska jest „progresywna”, a zeriska „regresywna”. Oznacza to, ze tyiko m? zczyzna osiqga peine cielesne stadium rozwojowe swojego gatunku. Kobieta w swoim ogolnym rozwoju zostaje zahamowana od okresu I dojrzewania przez rozrost dodatkow waznych dla macierzynstwa, pochlaniaj^cych j. duzq. cz? sc energii, ktora m? zczyznie sluzy jedynie do budowy organizmu.
Maranon zajmowal si? tez psychofizjologi^ funkcji seksualnych oraz rozwojem seksualnym m? zczyzn і kobiet. Ustalil on teoretyczne cechy poj? c „typ m? ski” і „typ zenski” oraz szczegolowo zajmowal si? stanami interseksualnymi. W dziele pt. La I evolution de la sexualidad у los estados intersexuales (1930), poswi? conym m. in. typom mieszanym (ktore inni autorzy nazywali typami biseksualnymi), analizowal zespoly: hermafrodytyzmu, pseudohermafrodytyzmu і hipospadii (spodziectwa). Analizowal tez wyst? pujgce u kazdego czlowieka cechy zenskie і m? skie w zakresie stanu fizycznego, psychiki oraz w sferze erotycznej.
Maranon, opierajgc si? na psychologii gl? bi і „dasainsanalyse” K. Junga і L. Szodiego, udoskonalil teori? interseksualnosci (Lo Duca, 1969). Zdefiniowal on stan interseksualny jako przypadek, w ktorym ta sama jednostka, kobieta lub m? zczyzna, ma rownoczesnie cechy fizyezne lub funkcjonalne obu plci. Те cechy mogj| bye wyrazone prawie jednakowo silnie lub — со zdarza si? cz? sciej — jedna z nich jest wyrazona silniej. Interseksualizm rozciqga si? czasem і na narz^dy plciowe lub ealose wtornych cech plciowych (hermafrodytyzm) albo ogranicza si? tyiko do niektorych cech (pseudohermafrodytyzm), jak wada rozwojowa cewki moczowej, niezst^pienie jqdra, maskulinizm lub feminizaeja. Czasem interseksualizm dotyezy tyiko wlasciwosci psychicznych, zwlaszcza erotycznych, czego nast? pstwem jest zachowanie si? w kontaktach seksualnych zgodne z typem zachowania plci odmien — nej. Bywa і tak, ze wlasciwosci interseksualne uwidaczniajq si? tyiko epizodyeznie lub w krytycznych okresach zycia czlowieka. Maranon zreszt^ byl zdania, ze cechy fizyezne m? skie і zenskie rozni^ si? tyiko ilosciowo, poniewaz obydwie gonady powstajq z tych samych cz? sci zarodka, Wlasciwosci fizyezne (a takze і psychiczne)
ptci odmiennej pojawiajij. si? zreszt^ na ogol u ludzi w drugiej polowie ich zycia, kiedy to u kobiety pojawiaj^ si? wyrazne cechy m? skie, a u m? zczyzny — kobiece.
Maranon (1929) potwierdzii niektore idee Freuda, Uwazal on, ze przyczynq homoseksualizmu jest spowodowana urazem seksualnym kontynuacja dzieci? cej fazy biseksualnej, ufiksowanie si? pop? du seksualnego na tej fazie lub regresja do stami rozwoju na poziomie wczesnej mlodosci. Libido przypisywal on mniejsze znaczenie niz Freud, lecz potwierdzii jego hipotez?, ze libido jest m? skie (nawet gdy wyst? puje u kobiet). Takze і orgazm ma bardziej m? skq. „natur?” (podobnie jak libido) lub interseksuaina, przy czym nie jest on niezb? dnie potrzebny do rozrodczo — sci kobiety, Maranon nie sqdzil, aby macierzynstwo przeszkadzalo kobiecie w rozwoju inteiektualnym. Jego pogl^dy nie zawsze odpowiadaly psychoanalizie, jednak cz? sto jej przedstawiciele dla podbudowania wlasnych hipotez powolywali si? na jego tezy lub wyniki badan.